ריקוד אחרון
הוֹי, הַזָּר,
אֲנִי מוֹשֶׁכֶת אוֹתְךָ לְרַחֲבַת הָרִקּוּדִים וְאַתָּה
כּוֹסֵס אֶת קְצוֹת אֶצְבְּעוֹתֶיךָ הָלוֹךְ וָשׁוֹב.
הַמֶּלְצַר שׁוֹאֵל: כָּכָה רוֹקְדִים בְּאַרְצְךָ?
אַתָּה אוֹמֵר: לֹא. כָּךְ הוֹלְכִים עַל פְּנֵי הַמַּיִם.
אַתָּה מְסַפֵּר לוֹ אֵיךְ הִתְחַלַּפְתָּ עִם עֵץ עָקָר,
אֵיךְ שָׁתַקְתָּ כְּשֶׁנָּעֲצוּ בִּבְשָׂרְךָ מוֹדָעוֹת עַל כְּלָבִים אֲבוּדִים,
אֵיךְ הִזְרַקְתָּ לִוְרִידֶיךָ נְמָלִים כְּחֻלּוֹת.
וַאֲנִי מַזְכִּירָה לְךָ: כְּשֶׁהִתְפַּלַּלְתָּ בָּעֲמִידָה עַל רֹאשְׁךָ
הִתְפּוֹרְרוּ בְּאַפְּךָ מִכְתָּבִים שֶׁשָּׂרְדוּ אֶת הַיָּם.
הוֹי, הַזָּר,
אֲנִי אוֹחֶזֶת בְּיָדְךָ וּמוֹלִיכָה אוֹתְךָ תַּחַת שַׁעַר הַנִּצָּחוֹן.
אַתָּה מְדַגְדֵּג בְּבָתֵּי הַשֶּׁחִי שֶׁלְּךָ וְצוֹחֵק אֶל עוֹבְרֵי הָאֹרַח:
בְּמוֹלַדְתִּי מַשְׁחִירִים אֶת עֵינֵי הַיְּלָדִים מִפַּחַד עַיִן הָרַע
עַד שֶׁהַמְּטוֹסִים יָשׁוּבוּ וּבְשׂוֹרָה מְשַׂמַּחַת בִּכְרֵסָם.
בְּמוֹלַדְתִּי גְּבָרִים מוֹתִירִים חוּטִים דְּבִיקִים עַל יַרְכֵי נְשׁוֹתֵיהֶם
רֶגַע לִפְנֵי הַיְּצִיאָה לִקְרָב אַחֲרוֹן.
וְאַתֶּם כָּאן עוֹשִׂים אַהֲבָה עַל מִדְרָכוֹת
וּמֵתִים בְּמַעַבְרֵי חֲצִיָּה בֵּין כְּבִישֵׁי עִלִּית.
הוֹי, הַזָּר,
בּוֹא נִקְנֶה דַּבֶּל אֶסְפְּרֵסוֹ,
נִשְׁתֶּה אוֹתוֹ לְיַד הַגֶּשֶׁר וּנְדַבֵּר סְמוֹל טוֹק,
נִמְצָא מִלִּים נִרְדָּפוֹת לְמַרְתְּפִים נִשְׁכָּחִים וּלְבִיאַת הַמָּשִׁיחַ.
אַתָּה תִּלְאַט לַגֶּשֶׁר:
אִמִּי הִבְעִירָה אֶת הַסְּפָרִים שֶׁהוֹתַרְתִּי מֵאָחוֹר
וּבַמַּיִם שֶׁבִּשְּׁלָה הֶאֱכִילָה שׂוֹרֵד קְרָבוֹת קָשִׁישׁ
וְאֶת חֲתוּלֵי הַשְּׁכוּנָה.
הִיא חָשְׁשָׁה מִקִּלְלַת הַכְּתָבִים.
אֲנִי חָרֵד פֶּן חָטָאתִי בְּפֵרוּשָׁם שֶׁל גְּשָׁרִים.
הוֹי, הַזָּר, תֵּן וְאֶכְתֹּב לְךָ מוֹלֶדֶת.
— לֹא. בַּגֵּיהִנֹּם שֶׁכָּתַבְתִּי אֲנִי, כָּל הַמּוֹלָדוֹת
נִשְׂרְפוּ בְּפֶרֶק אַחֲרוֹן.
رقصة أخيرة
أيّها الغريبُ
أشدّكَ إلى حلقةِ رقصٍ صاخبة وأنتَ
تقضم لحم أصابعك دائريّا وأفقيّا.
يسأل النادل: هكذا يرقصون في بلادكَ؟
تقول: لا، بل هكذا نمشي فوق الماء.
تحكي له كيفَ تناوبتَ مع شجرة عاقر
كيفَ احتمل لحمكَ إعلانات عن الكلاب الضائعة.
كيفَ حقنتَ أوردتكَ بنملٍ أزرق.
أذكّركَ: عندما صلّيتَ واقفا على رأسكَ
تقاطرتْ من أنفك رسائلُ لم تسقط في البحر.
أيّها الغريب
أمسكُ يدك ونمشي تحتَ قوس النّصر.
تقرص تحتَ إبطكَ وتضحك للمارّة:
في بلادي نكحّلُ الأطفال خوفا من الحسد
ريثما تأتي الطائراتُ بخبر مفرح.
في بلادي يتركُ الرّجالُ خيوطا لزجة على أفخاذ النساء
وهم يهرعون إلى المعركة الأخيرة.
أنتم، هنا، تمارسون الحبّ على الأرصفة
وتموتون بين شارعيْن أنيقيْن.
أيّها الغريب
تعالَ نشترِ قهوة .... double espresso
نشربها عند الجسر ونجري small talk
عن مفردات الأقبية المنسيّة وانتظار المسيح.
تهمسُ للجسر:
أمّي أوقدتِ الكتبَ الّتي خلّفتها ورائي
وبالماء الذي طبخته أطعمت مُحاربا قديما
وقطط الحيّ.
كانت تخاف فتنة المعاني
وأنا التبست عليّ دلالات الجسور.
أيّها الغريب، دعني أكتبُ لك وطنا.
لا. في جهنم الّتي كتبتها، احترقت كلّ الأوطان
في الفصل الأخير.
